تعریف بازی کودکان از دیدگاه روانشناسی

اگر فعالیتی به منظور رسیدن به هدفی خاص و معیّن دنبال شود، آن را کار می‌نامند. ولی اگر هدف صرفا لذت و خوشی باشد آن فعالیت را بازی می‌نامند. بنابراین، بازی برای کودکان طبق تعریفی دیگر، و از دیدگاه روانشناسی بازی «یک راه میان بر برای دسترسی به مسائل دنیاست.» و به قول عدهّ‌ای «بازی عبارتست از ابراز خود،بدون ترس.» بازی جزو طبیعت کودکان بوده و در حکم یک نیاز غریزی مثل آب و غذا می‌باشد. راسل می‌گوید: علاقه به بازی بارزترین علامت ممیّزی بچّه‌هاست که در بچّه‌های حیوانات و کودکان دیده می‌شود. ولی در کودک با شوق و شعف زیادی همراه است. وی معتقد است که تربیت عبارتست از: پرورش غرایز نه از بین بردن آن. بی‌شک یکی از غریزه‌های مهم که باید پرورش یابد، غریزه بازی است. پیاژه معتقد است؛ برای آنکه بتوان فعالیتی را از دیدگاه روانشناسی بازی نامید، بایستی دارای شرایط زیر باشد:

فروید معتقد است؛ کودک در هنگام بازی با وسایل و کار با آن‌ها به‌طور ناخودآگاه حوادث را به میل خود تغییر می‌دهد. کودک را باید از نظر جسمی، عاطفی و ذهنی پرورش داد یکی از وسایلی که در پرورش جنبه مزبور مؤثّر می‌باشد: «بازی» است.«فروبل» را پیغمبر بازی می‌نامند، زیرا او مدرسه خود را به باغ و کودکستان تبدیل نمود. وی معتقد بود که بازی یکی از مواردی است که کودک می‌تواند یاد بگیرد، کشف کند و کنجکاویش را ارضاء نماید. وی اقدام به تهیّه وسایل بازی متعددی برای کودکان نمود.